LLove hotel: lost in tragedy
Japanse ontwerpers te gast bij Lloyd Hotel
Japanse ontwerpers werden tijdens hun bezoek aan het Amsterdamse Lloyd Hotel opgeschrikt door de ramp in Japan. Van de geplande workshop voor een lovehotel kwam niets terecht. In de resultaten van de alternatieve workshop werd de essentie van het ontwerpen tot het meest minimale teruggebracht.
Stel je voor. Je bent als Japans designer door Premsela en het Lloyd Hotel uitgenodigd om in dit Amsterdamse hotel tijdens een workshop een kamer te ontwerpen voor een love-hotel. Dat is een typisch Tokioos mini-hotel met themakamers die je 1 uur huurt om daar met je geliefde te doen waarvoor ergens anders geen gelegenheid is. Zaterdagmiddag 12 maart op bezoek in het atelier van Joep van Lieshout in Rottterdam rinkelen de mobieltjes. Het onvoorstelbare is gebeurd. Japan is getroffen door een tsunami èn een aardbeving. Een kernramp kondigt zich aan. Direct terug naar huis?
Zo gauw duidelijk wordt dat famile en vrienden gespaard zijn gebleven besloten de ontwerpersgroep Ryuji Nakamura, Yuko Nagayama, Hitomi Kawasaki en Jo Nagasaka toch maar de afgesproken periode in Amsterdam te blijven. Een wezenloze situatie, ook voor gastvrouw Suzanne Oxenaar, zo bleek tijdens de afsluitende overvolle presentatieavond, woensdag 16 maart. Op verzoek van de Japanners was die toch doorgegaan. In fonetisch opgeschreven Engels draaide een ieder eerst zijn lezing af. Met beeld. We zagen hoe de ontwerpers efficient minimale ruimte – in de hoogte of met spiegels – veroverden met een uiterst fijnzinnige estethiek.
Maar van de workshop voor een lovehotel was niks terecht gekomen. Een aangedane Suzanne Oxenaar – “je kunt niet de hele dag lopen huilen” – ging toehoorders voor naar de bovenruimte in het Lloyd Hotel waar de resultaten van een alternatieve workshop te zien waren. Met de journaalbeelden op het netvlies werd de essentie van het ontwerpen tot het meest minimale teruggebracht. Natuurlijk zou je hulpmiddelen en systemen kunnen ontwerpen, maar was dat op korte termijn wel zo zinvol of haalbaar? Zo ging men nog verder terug naar de basis. Wie dakloos is geworden heeft geen privacy meer en moet voor onbepaalde tijd met lotgenoten op matrasjes in een opvangcentrum doorbrengen. Dus waren er matrassen gekomen met lakens en slopen. Er werd een overkoepelend thema gezocht en gevonden: als je op jezelf terug geworpen bent zul je een “time out” in acht moeten nemen. Een adempauze. Met bijna therapeutische discussies die aanschuurden tegen lost in translation-achtige spraakverwarringen vonden de ontwerpers het thema het best verwoord in het Japanse karakter mu 無, hetgeen niet, niets, zonder, niet-zijn, nietsheid kan betekenen. Daarna betekenden ze met viltstiften ieder hun bed. De bonsaikweekster vond in een stengel een symbool van een nieuw begin. Een ander draaide het laken in wanhopige, maar toch decoratieve knopen. Yuko Nagayama, die in Tokio een flagshipstore voor Louis Vuitton ontwierp, had haar voordracht ogenschijnlijk stoïcijns afgesloten met het credo: Fresh Start For New Creations. Na de lezing ging ze weer boven op “haar” bed zitten. Ze pakte haar steeds leger wordende rose vilstift op en werkte verder aan een bloempatroon dat bij het tekenen al vervaagde.
Overzicht lakentekeningen, Lloyd Hotel, foto: Chris Reinewald
Mu: nietsheid
Yuko Nagayama tekent verder aan een bloempatroon
Wil je reageren op dit artikel? Stuur een mailtje naar de redactie.